Rozdział 4

No witam państwa... Pewnie czytaliście ostatni rozdział, napisany przez Marzenkę. Nie mylę się. Dlatego ten rozdział jest specjalnie dla niej. Mam nadzieje, że się spodoba. ;*

*Oczami Kornelki*

Dom moich rodziców to dom jednorodzinny. Są trzy sypialnie, salon, kuchnia, dwie łazienki, strych, taras i duży ogród. Jest piękny. Zawsze tam przyjeżdżałam, jak byłam mała... No do śmierci mamy. Nie byłam w tym miejscu 12 lat. To dość duży okres czasu. Tyle wspomnień... Radosnych i smutnych. 

- W takim razie... - zaczęłam, ale Kamil mi przerwał.  

- Dziewczyna + chłopak = jedna z sypialni. 

Zrobiłam minę typu: WTF?! Czy on powiedział, że mam być z jednym z tych idiotów w pokoju??? To chyba jakiś skecz. Nic z tego! 

- Za dużo sobie wyobrażasz. - skomentowała Ewa. 

- Więc ja biorę jedną sypialnie. Patryk i Kasia drugą, a Kamil z Ewą trzecią. - powiedziałam zadowolona. 

- Czyli ty z Danielem. - powiedziała Kasia. Byłam pewna, że podoba jej się ta sytuacja. Niestety nie dam jej tej satysfakcji.

- Daniel w salonie. 

- Co? - oburzył się. 

- Wolisz na strychu? - zapytałam dumna ze swojego zagrania. 

- Wolę z tobą - uśmiechnął się cwaniacko.

- Nie pozwalaj sobie. 

- A gdzie RÓWNOUPRAWNIENIA?! - Kasia mocno zaakcentowała ostatnie słowo. Ta... Ona i jej równouprawnienia. Kasia i Ewa zadarły nie z tą osobą co trzeba. W sumie, to głównie Kasia, bo to ona pewnie za wszystkim stoi. To czemu mam się mścić na Ewie? Bo jestem wredna? Hm... Dobra, nie będę taka. 

- Masz rację. Ja i Ewa, Daniel i Kamil, ty i Patryk. - uśmiechnęłam się słodko. Usadowiłam się na miejscu w pojeździe zaraz obok okna.
- CIEBIE COŚ BOLI!!  - wykrzyknęła, a Patryk puścił mi oczko.
- Nie, czuję się dobrze. - stwierdziłam. 

- W rodzinie wszyscy zdrowi? - spytała, unosząc jedną brew. Niestety tym pytaniem przegięła. Może jej winą nie jest, że myślałam o mamie, ale udało jej się wyprowadzić mnie z równowagi. 

- Tak, wszyscy zdrowi, ale nie wiem jak u ciebie! - uniosłam się. Wiem, że nie powinnam była tego robić, ale kiedy jestem zła, to się nie kontroluje. Wstałam i skierowałam się w stronę toalety. Zamknęłam się w ciasnym, ohydnym pomieszczeniu i zalałam się łzami. Moje  ciało zaczęło się lekko zsuwać po ścianie w dół. Siedziałam w takiej pozycji 10 minut,  a może godzinę. Czas nie grał roli, byłam poza nim. Jak na złość, telefon w kieszeni zaczął mi wibrować. Spojrzałam na mały ekranik, który wyświetlał nazwę: Tata. Otarłam łzy i odchrząknęłam.

*rozmowa* 

- Halo?

- Cześć kochanie. Jak ci mija podróż?

W tej chwili się zawahałam. Z reguły nie okłamywałam taty, ale po co go martwić? 

- Dobrze, trochę się dłuży. Poznałyśmy nowych ludzi...

- To świetnie. Chłopaki się o ciebie ciągle pytają. Brakuje cię w restauracji. Tęsknimy za tobą. 

- Ja za wami też - szepnęłam, a pojedyncza łza wyznaczyła sobie drogę po moim policzku. 

- Korni, wszystko gra? 

- Gra i buczy. Nawet trąbi. Co miało by nie grać? - wybuchnęłam.

- Wszystko w porządku? Coś się stało? 

- Nic nie jest w porządku. Zabierz mnie stąd. Proszę... - powiedziałam dość błagalnym głosem. 

- No dobrze... Więc co się stało? 

- Myślę o mamie. - wyszeptałam. 

-  Korni... - westchnął - Wiem, że jest ci ciężko, ale minęło 12 lat. Musisz się pogodzić i przestać obwiniać... 

- Wiem, ale to trudne. - jęknęłam. - Brakuje mi jej. 

- Mnie też, ale trzeba iść dalej. Ona nie chciałaby, żebyś cały czas się męczyła. Mama zawsze jest przy tobie. Nie pozwól by ci to zepsuło wakacje.

- Nie czarujmy się. Mam 17 lat i stoję w miejscu. 

- Weź się w garść. Baw się dobrze. Bez narzekań. 

- Masz rację. Kocham cię. Papa.

- Ja ciebie też. Pa. 

*koniec rozmowy* 

Cudownie, to już drugi raz. Znowu uciekam, tylko tym razem jestem sama. Ale co ja poradzę, że nie jestem stała emocjonalnie? Postanowiłam posiedzieć jeszcze chwilkę, a potem wrócić do reszty. Tak, to prowadzi do moralnego upadku. Zaczną męczyć mnie koszmary z kiblem w roli głównej. Większego uroku nie można mieć. No dobra. Rusz dupsko i wyjdź z klopa. Swoją drogą, mogliby tu czasem sprzątać. Wzięłam głęboki wdech, policzyłam do 10 i wstecz, znowu wdech. Nie, nie wyjdę... Nagle usłyszałam krzyki i pukanie. Ktoś dobijał się do drzwi.

- Wyłaź w końcu! Nie mam wieczności! Zrezygnowana otworzyłam drzwi i przekroczyłam próg toalety. Spojrzałam na osobę stojącą przede mną. Jakaś staruszka, o lasce. Chustka na głowie, długa sukienka w pastelowym kolorze oraz jakiś płaszczyk - ubiór ze średniowiecza. 

- I czego tak stoisz? Ach, ta młodzież. -jęknęła omijając mnie.
Wolnym krokiem ruszyłam w stronę moich przyjaciół. Byli pogrążeni w jakieś niezwykle ciekawej dyskusji. Nie patrząc na nich, usiadłam na miejscu i popatrzyłam przez okno. Czułam spojrzenia utkwione na mojej osobie. 

- Długo cię nie było. - rzekła Ewa. 

- Byłam w toalecie. 

- Tak długo? - zapytał Patryk.

- Potem rozmawiałam przez telefon. - wytłumaczyłam.

- Płakałaś? - drążył temat Daniel.

- Nie, niby czemu? 

- Masz czerwone oczy. - zauważył.

-Serio? To super! - krzyknęłam.
- Słoneczko... - odezwała się cicho Kasia - Spokojnie. - popatrzyłam w jej oczy. Widziałam tam coś, co zawsze mnie uspokajało. Wymieniła się miejscem z Ewą i przytuliła mnie. Nie wiem czemu zaczęłam płakać. Chyba potrzebowałam takiej matczynej miłości, której nie doznałam. Ona mi bardzo pomagała.  Przy niej czułam się bezpieczna. 

- Przepraszam - wyszeptałam.

- Nic się nie stało. To ja przepraszam.

- Nie masz za co... Dziękuję.  

Kasia się tylko uśmiechnęła. 

- To co z tymi pokojami? - zapytał niepewnie Kamil. 

- Zobaczy się. Najwyżej prześpicie się w ogrodzie. - udzieliła odpowiedzi Ewa.
Zaczęłyśmy się śmiać z ich min. To była taka mieszanka przerażenia, szoku, złości i... smutku? Tak, to był smutek. Zaczęłam analizować, czemu akurat był to smutek. Ta mała informacja nie dawała mi spokoju.
- Prawda Kornelia? - usłyszałam zdanie, które oderwało mnie od moich przemyśleń.
- Co?
- Ziemie do Korneli, zadałam ci pytanie. - Ewa machała ręką, przed moją twarzą i robiła dziwne miny.
- Przepraszam, zamyśliłam się. Możesz powtórzyć?
- Pytałam, czy...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dajesz Kicia, dajesz!!! :D